Vaak krijg ik de vraag of ik niet ontzettend eenzaam ben omdat ik altijd thuis aan het schrijven ben. Ik kan daar echt volmondig 'nee' op antwoorden. Gelukkig maar!
Allereerst heb ik toch wel dagelijks contact met klanten en freelance collega's. Oké, dit is dan wel digitaal of telefonisch, maar het telt wel. Schrijf ik fictie, dan kan ik me zo inleven in m'n personages en hun leefwereld dat ik me helemaal niet eenzaam voel. Tussendoor durf ik wel eens te e-mailen met familie en vrienden waardoor je ook op de hoogte gehouden wordt van allerlei zaken. En je hebt natuurlijk ook nog Facebook en Twitter waar altijd wel wat te beleven valt. Of ik ga overdag lekker boodschappen doen en kom er vaak bekenden tegen. Gezellig een praatje slaan, hoort er dan zeker bij en werkt bovendien erg ontspannend. En ik lunch minstens 3 keer per week met iemand. Eenzaam en alleen m'n boterhammetjes opeten, zit er voor mij dus niet in. Doe ik dat wel, dan geniet ik van de rust en lees ik ondertussen in de krant of een boek.
Bovendien kan ik niet goed werken met te veel mensen om me heen. Zulke situaties leiden me vaak af en dan krijg ik helemaal niets meer op papier. Dan is de tijd zo voorbij en voor je het weet, heb je nog zoveel werk te doen dat je moet stressen. Niet fijn! Op drukke momenten ben ik erg blij dat ik lekker in m'n eentje kan verderwerken.
Voor mij is het schrijversbestaan dus zeker geen eenzaam bestaan!
Ik kan ook niet echt werken met mensen om me heen, maar merk wel dat ik het leuk vind om b.v. af en toe naar de sportschool te gaan of naar een bijeenkomst. Dan spreek je ook eens mensen. Dat doe ik ook omdat ik in de buurt nog niet heel veel mensen ken, dus het werkt eigenlijk twee kanten op. In ieder geval ben ik er blij mee dat ik mijn werkruimte in ieder geval voor mezelf alleen heb!
BeantwoordenVerwijderen